Zeebaarzen op de boot

Soms krijg je ‘an offer you can’t refuse‘ en moet je wat principes opzij durven zetten (zoals eens vissen met een ander merk dan Daiwa)

Gelukkig kreeg ik het voorstel van Mike Ooms en niet van Marlon Brando. Om heel eerlijk te zijn, kan ik eigenlijk niet zeggen dat ik een voorstel kreeg… Ik heb me eerder zelf uitgenodigd.

Hoe dan ook, dankzij een digitale online vergadersessie zag ik dat Mike een t-shirt van Abu Garcia droeg en om een lang verhaal kort te maken kan ik meegeven dat Mike en ik dezelfde passies delen: Koken, vissen en onderwijs (niet altijd in deze volgorde) en dat Mike een gepassioneerd en befaamd zeebaarsvisser is. Hij was bovendien een prostaffer voor Pure Fishing. Van het ene gesprek kwam het andere en plots stond de zomervakantie voor de deur, het ideale moment om te gaan zeebaarzen.

Maar toch bleek dat anderhalve maand vakantie als een trein voorbij raast en in de laatste week van mijn verlof zat eindelijk alles goed: getijde, weer, stroming, vrije agenda… We spraken rond de middag af bij Mike om samen rustig richting Nederland te rijden en te gaan zeebaarzen (al goed dat we rond de middag hadden afgesproken, want twee uur later waren we nog steeds niet vertrokken).

Vissen vanop een boot had ik al eens met Jouke Jansma gedaan, maar vissen op zee was compleet nieuw.

‘Word je zeeziek?’ vroeg Mike…
‘Ik ben al eens van Calais naar Dover gevaren en het Engelse ontbijt is binnengebleven’ was het beste antwoord dat ik kon geven…
‘Weet het op tijd te zeggen als het niet meer gaat’ ging hij verder.
’t Zal wel gaan’ zei ik.

De boot werd te water gelaten en we voeren over het Vickyzee’tje naar de juiste plek. Alles zat goed: de zee was vlak, geen regenwolkje aan de lucht, een zacht zeebriesje, … Mike legt uit hoe we gaan varen, waar de banken liggen, hoe de stroming gaat, waar de branding is en zo voort. Ik luister aandachtig en neem als een spons alle informatie op. Eens we op de juiste plek zijn aangekomen, gaan we voor anker en tuigen we de hengels op. We starten met ietwat zwaardere hengels met lood en een wapperlijn om later tegen de avond, wanneer de jacht op het hoogtepunt komt, met lichte hengels en oppervlakte kunstaas te gaan vissen: De ultieme zeebaarsvisserij.

Maar voorlopig houden we het dus ‘statisch’ met steekzagers en mesheften als aas. Voor de eerste keer zo’n steekzager aanrijgen is een hele belevenis, er spuit ‘vloeistof’ in alle richtingen en ze werken niet bepaald mee. We gooien in en wachten… Mike legt uit dat de stroming het lood en aas naar de juiste plek laat rollen en dat zo de lijnen altijd onder spanning staan. Daar waar de branding is, jagen de zeebaarzen. Het duurt niet lang of we zien een tikje op één van de hengels. Ik neem de hengel vast, voel geconcentreerd en sla hard aan bij de volgende zachte tik. En wat er toen gebeurde deed de adrenaline in mijn bloed stijgen: stevige bonken op de lijn, een kromme hengel en een gierende Penn Clash II Spinning (Dat is bijna zo goed als een gierende Daiwa BG). Het is serieus hijsen en trekken om de zeebaars in te halen. (Ik vond bij de eerste worp dat het materiaal van Penn zo zwaar en log was tegenover het materiaal waar ik normaal op snoekbaars vis, maar ik snap nu dat dit een reden heeft). Mike schept de vis en iets later sta ik te blinken met een mooie 60’er in mijn handen (sommige vissers noemen dit een 70’er, maar de meetlat liegt niet en ik meestal ook niet). Twee(entwintig-ich) foto’s worden genomen. Vooral ééntje mét en ééntje zonder Penn op de achtergrond 🙂

En dan begin ik iets te merken. Een boot die in de branding ligt, gaat op en neer, en op en neer, en op en neer… Ik voel me toch niet meer zo fris als in het begin van de sessie, maar laat het niet aan mijn hart komen, want ik weet waaraan het ligt: De avond voordien waren er vrienden op bezoek geweest (coronasafe) die we in jaren niet meer gezien hadden en je weet hoe dat gaat: Wat wijn, wat nootjes en veel te laat in bed. ’s Morgens wakker worden met een minder frisse kop en niet veel eten als ontbijt. Mike merkt het op en zegt dat er drie vuistregels zijn om zeeziekte te beperken: 1) Op tijd gaan slapen, 2) Niet teveel alcohol de avond voordien en 3) Voldoende eten. 0/3 dus…

Gelukkig gaat op dat ogenblik de hengel weer even krom en ik sla hard aan, want Jouke Jansma had gezegd: ‘Harder aanslaan, zo hard als de fiscus’. Ik weet alleen niet of ik dat ‘harder aanslaan’ zo letterlijk had moeten nemen. De adrenaline van de beet en de hilariteit van de harder verdrijven tijdelijk de zeeziekte en wanneer ik bot vang voel ik me weer even top.

We verkassen naar een nieuwe stek en vissen verder. Daar komt een collega van Mike, prostaffer Toine van Ierland (ook een zeebaarslegende), langszij liggen. We slaan een babbel, bespreken de vangsten van de voorbije dagen en maken een voorspelling wat de valavond zal brengen. Mike vangt nog twee mooie grote zeebaarzen en we gaan samen op de foto zonder het verplichte product placement. Ook in de andere boot wordt er goed gevangen. De zeebaarzen hebben er duidelijk zin in.

Ondertussen heeft Mike door dat ik het niet lang meer rek, want zelfs wanneer een tweede zeebaars aan mijn hengel hangt, maakt dat me niet frisser…
‘Zullen we aan wal gaan?’ vraagt hij en ik zeg niet nee (wetende dat ik het niet meer trek tot op het tijdstip wanneer we met oppervlakte kunstaas aan de slag kunnen gaan). We halen de hengels binnen en ik incasseer (terecht) nog enkele grapjes over Penn voor zeevissers en Daiwa voor zoetwatervisser voor we naar de trailerhelling stuiven. Het viel me trouwens op dat eens we aan het varen waren het snel weer beter ging en eens aan wal is er van de zeeziekte bijna niets meer te merken.

Grapje, alles is mooi binnengebleven, maar een ludieke foto kan geen kwaad.

We traileren de boot en brengen hem naar de stalling. Wanneer we willen doorrijden denkt Mike eraan om wat luikjes en deurtjes op de boot open te zetten om alles goed te laten verluchten. En wat een geluk dat hij daaraan dacht, want mijn autosleutels lagen nog onderin de console… Stel je maar eens voor dat je daarachter komt als je weer in België bent… Eind goed al goed. We rijden naar België en babbelen nog enkele uren na. Iets na 01u stap ik in mijn wagen en rijd moe maar voldaan van een dagje zeebaarzen naar huis.

Mike, bedankt voor alles!!!

Net zoals bij mijn vorige vistrips ben ik weer wat ervaring rijker en heb ik weer wat werkpunten voor een volgende sessie:

Op tijd gaan slapen
Geen alcohol de avond voordien
Voldoende ontbijten
Pilletjes tegen zeeziekte innemen (poepsnoepjes zouden het beste helpen…)

Zeebaarzen op de boot